بررسی وضعیت توانمندسازی روانشناختی در بیمارستان های استان قم

زمینه و هدف: مطالعه مؤلفه های توانمندسازی کارکنان، به منظور فهم فرآیند توانمندسازی و بالا بردن ظرفیت سازمان جهت ایجاد جو تواناسازی ضروری است. دیدگاه ها و پنداشت های کارکنان در اتخاذ تصمیمات اداره و سازمان، همچنین در همکاری، مشارکت و رضایت شغلی آنها تأثیرگذار است. این تحقیق با هدف بررسی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی قم نسبت به میزان برخورداری کارکنان از مؤلفه های توانمندسازی در سال 1390 صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی - مقطعی بر روی ۳65 نفر از کارکنان بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی قم انجام شد. نمونه ها به صورت طبقه ای تصادفی به نسبت مساوی از بیمارستان ها انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ای با 15 سؤال بسته پاسخ، به علاوه خصوصیات دموگرافیک بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی صورت گرفت، و جهت تعیین اختلاف میان گروه ها از آزمون مستقل تی و آنالیز واریانس استفاده شد. سطح معنی داری 05/0p< در نظر گرفته شد. یافته ها: میزان برخورداری کارکنان بیمارستان ها از مؤلفه های توانمندسازی، با میانگین 89/3 در وضعیت مطلوبی قرار داشت. دیدگاه کارکنان نیز نسبت به این مقوله متفاوت بود. بین دیدگاه زنان با مردان در مؤلفه احساس معنی دار بودن شغل، اختلاف معنی داری وجود داشت. همچنین مؤلفه های توانمند سازی روانشناختی با سن، رشته تحصیلی، سطح تحصیلات و نوع بخش یا واحد فعالیتی در فاصله اطمینان 95%، ارتباط معنی داری نداشتند (05/0<p). بین سابقه خدمت افراد با مؤلفه احساس مؤثر بودن نیز از لحاظ آماری رابطه معنی داری مشاهده شد. نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه، میزان برخورداری کارکنان بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی قم از مؤلفه های توانمندسازی در سطح قابل قبولی بوده است. لذا پیشنهاد می گردد مدیران دانشگاه به توانمندی های کارکنان جهت سپردن مسئولیت به آنها بیشتر توجه نموده و با برنامه ریزی های خود جهت ایجاد جو توان افزا، سعی وافر به عمل آورند تا از میزان بالای توانمند سازی به عنوان نقطه قوت بهره لازم را ببرند.